Bernard bekijkt ‘t: “Wegwerken”

In ‘Bernard bekijkt ‘t’ schrijft Bernard Wubbels elke maand met een knipoog over iets dat hij tegenkomt in zijn werk als communicatieadviseur. Met zijn commentaar op zaken waar hij zich over verbaast, biedt hij een verrassend en vaak vermakelijk inkijkje in de wereld van infra, civiel, groen, bouw en techniek.

Woensdagochtend kwart voor acht. Het vaste ritueel: ik ben op weg naar mijn werk, maar ik moet eerst nog even mijn hond afleveren bij de hondenoppas. Ik passeer een kruispunt, waarbij één afslag is afgezet, zo te zien voor wegwerkzaamheden. Goed om te weten, want het is precies de afslag die ik normaalgesproken later op de ochtend zou nemen om naar een klant toe te rijden. Die weg kan ik dus beter mijden straks.

Terwijl ik verder rijd, vraag ik me af om wat voor werkzaamheden het gaat. Een nieuwe asfaltlaag? Vervanging van kabels en leidingen? Rioolwerkzaamheden? En hoelang zullen die werkzaamheden gaan duren? Allemaal vragen die automatisch naar boven komen, want als EMVI-tekstschrijver bij adviesbureau Syntera heb ik dagelijks met deze onderwerpen te maken. Mijn beroepsmatige interesse is dus gewekt. Andere weggebruikers zullen de afsluiting hooguit vervelend vinden en zich afvragen op welke manier ze nu het snelst alsnog bij hun bestemming kunnen komen. Geen hond die zich voor die andere vragen interesseert, denk ik bij mezelf. Ik kijk voor de zekerheid nog even over mijn schouder. Mijn hond ligt onverstoorbaar te slapen op de achterbank. Check.

Het bedenken van creatieve oplossingen om bij werkzaamheden de overlast te beperken of op zijn minst in goede banen te leiden, is een van de leukere aspecten van mijn werk. Of het nu gaat om wegwerkzaamheden, bouwprojecten, infrawerken of sloopwerkzaamheden, opdrachtgevers willen altijd dat de omgeving daar zo weinig mogelijk hinder van ondervindt.  Ze willen als opdrachtgever graag ‘ontzorgd’ worden (een vreselijke term, trouwens), wat er kortgezegd op neer komt dat ze niet platgebeld en -gemaild willen worden met klachten of vragen over de werkzaamheden. Veel klachten kun je prima voorkomen door de directe omgeving van te voren goed te informeren over de aard en de duur van de werkzaamheden, of gewoon door te zorgen voor goede en logische omleidingen. (Zei iemand daar ‘Groninger Ringweg @Ꙭꝕ#%*!!!?’). Bij grotere projecten is dan een omgevingsmanager onmisbaar.

Tot zover de theorie, nu de praktijk. Het kantoor van de klant waarmee ik twee uur later een afspraak heb, staat aan een zijstraat van de afgesloten weg.  Als ik vanaf de andere kant de straat inrijd,  blijkt het daar in de straat compleet chaos te zijn. Werkvoertuigen, diepladers en personenauto’s staan kriskras door elkaar op straat en in de berm, waardoor ik slalommend bij het privé parkeerterrein van het kantoor kom. Daar staan normaalgesproken slechts een paar auto’s met het bedrijfslogo, maar vandaag staan er ook heel veel vreemde auto’s, waardoor ik met moeite nog een plekje vind. Op het gazon is een grote metalen afvalcontainer gedumpt. Op de openbare weg staat een autolaadkraan zonder plaat onder de stempelpoot. Verschillend groot materieel staat her en der verspreid, zonder afzetting, pilons of andere vorm van waarschuwing. Als ik de werkkamer van mijn klant betreedt, staat hij voor het raam van zijn werkkamer dit bonte tafereel hoofdschuddend te aanschouwen. Hij wenkt me, en ik ben net op tijd om bij het stukje plantsoen verderop een man in werkkleding uitgebreid tegen een boom  te zien plassen.

Het verschil tussen theorie en praktijk kan haast niet groter. Gezamenlijk constateren we minstens een stuk of tien zaken die haaks staan op alles wat met zorgvuldig omgevingsmanagement of veilig werken aan de weg te maken heeft. En om wat voor werkzaamheden het gaat? Hij heeft geen idee, niemand heeft hem hier van tevoren over geïnformeerd.

Nadat ik aan het eind van de dag mijn hond heb opgehaald, passeer ik opnieuw de bewuste afslag, die inmiddels weer blijkt vrijgegeven. Ik ben toch wel benieuwd wat er nou precies is uitgevoerd. Ik zet mijn auto aan de kant en loop samen met mijn hond langs het stuk waaraan gewerkt is. Zo te zien is er alleen een stuk asfalt vernieuwd. Mijn hond kan het allemaal niet boeien, tot ik de bewuste boom in het plantsoentje passeer. Wat ik al wist, constateert mijn hond nu ook: daar zit een luchtje aan. En die moet natuurlijk vervangen worden door een ander luchtje, via een specifieke vorm van omgevingsmanagement waar mijn hond van nature heel goed in is. Daarmee zijn tevens de laatste sporen van de werkzaamheden van die dag uitgewist. Tevreden rijden we naar huis.

Deel dit artikel: